13 juni - van Sedona naar Tusayan

Vandaag een korte rit van een paar uurtjes. Van Sedona naar Tusayan, bij de Grand Canyon. Dit wordt een van de vele hoogtepunten van onze reis! Als we naar de ontbijtruimte lopen treffen we de Nederlanders die we in San Francisco hebben ontmoet. Zij rijden vandaag ook naar de Grand Canyon!

Het begin van de route is schitterend! Tussen de bergen met veel begroeiing en hier en daar wat rode uitstekende rotsen. Onderweg een heel mooi uitzichtpunt de diepte in. Wat is dit gaaf. Na het uitzichtpunt gaan we op zoek naar een tankstation. Als we uitstappen, Eric om te tanken en ik om het voorruit vliegvrij te maken, komt er een vrouw met een jerrycan op ons afgelopen met de vraag of ze benzine van ons mag lenen. We begrijpen het niet en aangezien het ons niet 1x is gelukt om bij de pomp te betalen moet Eric sowieso naar binnen en druipt de vrouw af. Ik doe enorm mijn best op het voorruit: boen het wel 3x! Als Eric terug komt en zegt: 'is goed opgeknapt hè' denk ik dat hij het meent. Tot ik het raam nog eens bekijk. Oké, die vliegenresten zijn weg. Daarvoor in de plaats hebben we nu strepen... De vrouw met de jerrycan heeft bij een ander meer succes. Als we klaar zijn met tanken zien we haar smoezelige partner met een bordje staan: 'need gas, anything will help'. Toch apart, dat je kennelijk op pad gaat zonder geld maar wel met een stuk karton en een goed schrijvende edding. Hm, niet onze manier van reizen in elk geval.

Het landschap waar we nu doorheen rijden is vlak en de weg nagenoeg bochtloos. We zijn zo benieuwd naar de Grand Canyon!

Bij het hotel in Tusayan treffen we opnieuw de Nederlanders. Ze zijn ook net aangekomen en hun kamer is nog niet klaar. Die van ons ook niet. Het is ook nog vroeg (half 12) dus we laten de spullen in de auto en gaan gelijk met de paarse shuttle bus naar het grand canyon visitor center. Eenmaal daar kunnen we dan overstappen op de blauwe shuttle bus en daar vandaan op de rode. Maar eenmaal uit de paarse shuttle bus zijn we te nieuwsgierig en te overdonderd door wat we zien. Wat is dit indrukwekkend. Dat is niet met camera's vast te leggen (we doen uiteraard wel driftige pogingen). Dit is een kwestie van genieten van het hier en nu en dit schitterende fenomeen. Behalve dat de grand canyon schitterend is, is ook het park er omheen heel mooi met goede wandelpaden (zelfs geschikt voor rolstoelen). Met veel informatie en hier en daar een kijker (die niet vergroot maar iets bijzonders in het landschap uitlicht).

Het plan om met de blauwe shuttle verder te gaan verschuiven we. We gaan lekker lopen. De temperatuur is goed te doen, vooral door een verkoelend windje. Overal wordt wandelaars verzocht om op de paden te blijven. Toch zien we overal mensen op griezelige randjes vlak bij de afgrond staan. Soms ook nog in allerlei poses om maar zo bijzonder mogelijk op de foto te gaan...

Als we na twee uur wandelen toch wel een stukje met de bus willen blijkt dat we de hele route van de blauwe shuttle hebben gelopen. We kunnen dus gelijk in de rode shuttle stappen. Bij de volgende halte stappen we alweer uit want volgens de buschauffeur is dit de mooiste stop omdat je alleen hier vandaan de trail de canyon in kunt zien. Het is inderdaad een heel mooi gezicht. Twee bussen later gaan we weer verder. Het is inmiddels kwart voor drie en we proberen een plan te maken. Vanavond is om 19:45 uur de zonsondergang. Voor die tijd willen we nog terug naar het hotel om daar ergens iets te eten en dan snel weer terug naar de canyon om de zonsondergang te bekijken. Daarom besluiten we dat we de rode route helemaal blijven zitten (in totaal een rondje van 80 minuten). De buschauffeur begrijpt niet waarom we blijven zitten maar als we het uitleggen geeft hij ons de tip om bij Big-E Steakhouse te eten omdat ze daar lekkere prime rib hebben. Het is tegenover ons hotel dus makkelijk te vinden. Eenmaal daar zijn we bijna de enige eters. De bediening is niet echt gezellig en we weten dat borden hier snel worden weggehaald maar als je nog zit te kluiven aan een kippenpootje wil je toch de kans krijgen dat botje weer op het bord te leggen. Nou, vergeet het maar. Snel naar het hotel om in te checken en de spullen naar de kamer brengen. En dan met buikkramp van het smerige eten weer in de shuttlebussen naar het mooiste uitzichtpunt voor de zonsondergang: Hopi point. Om 19 uur zijn we er. Ruim op tijd dus. Het is gezellig druk en het uitzicht is heel mooi. Stipt om 19:45 uur wil ik terug naar de bus want de laatste paarse shuttle gaat om 21:30 uur en die gaat maar 1x per 20 minuten. En iedereen wil natuurlijk tegelijk weg. In de rode shuttle is het flink druk en we staan naast een Indiaas stel waarvan de man op zijn telefoon door zijn foto's scrolt: Antelope Canyon! Daar gaan wij zaterdag heen. We raken aan de praat, erg leuk. De shuttle ritten lopen gesmeerd en 20:30 uur zijn we terug in de hotelkamer. Nu nog even de foto's bekijken en dit verhaaltje schrijven en dan snel slapen om uitgerust aan weer een mooie dag te beginnen.