8 juni - van Los Angeles naar San Diego

Het lijkt ons leuk om voor we naar San Diego rijden ook nog wat te bekijken in Beverly Hills. Ik ben vroeg wakker en zoek op internet een leuke route. Eerst moet er natuurlijk ontbeten worden en bij Bob's Big Boy neemt Eric de eerste thick milkshake! Heerlijk is ie! En dan op naar Beverly Hills en de huizen van de sterren. We beginnen met het adres waar Madonna heeft gewoond. Het is een rustige wijk met mooie bomen langs de straten. Sommige straten hebben enorm hoge palmbomen. Het is in totaal een route van zo'n twee uur en omdat het van LA naar San Diego niet zo heel ver is lijkt het ons leuk om dit te doen. Maar soms loopt een dag niet zoals je denkt. Op het display van de auto verschijnt de melding dat de bandenspanning van de rechter achterband laag is. Vreemd. We gaan op zoek naar een tankstation zodat we de lucht bij kunnen vullen. Een hele zoektocht eerst naar een tankstation. Eenmaal daar moet er een muntje van een dollar in het apparaat en die hebben we niet. Een andere man wil ook lucht gebruiken en Eric laat hem voor gaan. Ondertussen bekijkt Eric de band en ontdekt een spijker... Dan heeft extra lucht maar beperkt zin natuurlijk. Dus eerst maar bijvullen en dan naar een Hertz kantoor. De man die zijn banden bij ging vullen vraagt of we hulp nodig hebben en helpt ons de band bij te vullen (hier heb je een los metertje nodig om de spanning te checken, niet zo'n apparaat als bij ons dat vanzelf afslaat). Gelukkig hebben we wat adressen van Hertz in de navigatie staan. Het is een half uur rijden naar het dichtst bijzijnde kantoor. Na een paar keer verkeerd rijden komen we op de bestemming. Geen Hertz te bekennen. Goed, volgende adres proberen. Dat is drie kwartier rijden. En opnieuw: geen Hertz te bekennen. Oké, dan gaan we op zoek naar een winkel voor een sim kaartje zodat we Hertz kunnen bellen. Een Walmart zal dat wel hebben en volgens de navigatie zit er 1 op tien minuten rijden. Eenmaal daar: geen Walmart. Oké een Walmart superstore dan, nog een kwartier rijden. Gelukkig houdt de band zich ondertussen goed. We zien een T-mobile. Daar moet het lukken. Nergens een vrije parkeerplek. Een paar minuten verder rijden is een klein parkeerterrein. Daar zetten we de auto en dan lopen we wel heen en weer. De telefoon waar de sim-kaart in moet nemen we mee. We gaan die winkel pas uit als het werkt (in Australië was het activeren van de sim-kaart destijds onmogelijk zonder telefoonverbinding, heel onhandig). De goedkoopste kaart kost maar liefst 40 dollar. Maar ook later tijdens deze reis is het fijn om te kunnen bellen dus we nemen hem. De mevrouw in de winkel helpt ons met activeren. Dat gaat niet helemaal goed dus moet het hele proces opnieuw doorlopen worden. (Zie je, maar goed dat we het haar laten doen.) De tweede kaart doet het wel en als test bellen we de winkel. Gelukt! Nu snel terug naar de auto en het telefoonnummer opzoeken. Tja, waar hadden we die snelhechter met handige informatie ook alweer gelaten. In de kleine koffer of in 1 van de grote koffers? Helaas, niet in de kleine. Eric spit de grote koffers door terwijl ik in alle papieren die we wel konden vinden op zoek ga naar het nummer. Als Eric eenmaal allebei de koffers heeft doorzocht bedenk ik dat het in het laptopvak van de rugtas zit. Het leek me zo handig omdat je het daar altijd bij de hand hebt. Ja, inderdaad handiger te pakken dan uit een koffer. Alleen een beetje jammer dat ik het vergeten was...

We bellen het noodnummer met pen en papier bij de hand. We staan een tijd in de wacht met afgrijselijke muziek maar gelukkig kunnen we in elk geval bellen. Als we eindelijk iemand aan de lijn krijgen is de eerste vraag of we veilig staan. Dat is het geval. We vertellen het verhaal en hij geeft ons twee keuzes. Of wachten op de wegenwacht die waarschijnlijk niet de band kan verwisselen of we rijden naar het vliegveld van LA om de auto om te ruilen. Volgens de medewerker is dat het handigst want zij zijn 24 uur per dag open en hebben altijd genoeg auto's op voorraad. Hij geeft ons het adres en Eric vraagt voor de zekerheid nog of we in dit geval ook de tank vol moeten inleveren. Als het kan is dat handiger anders maken ze misschien een uitzondering. Wij nemen geen risico, navigeren naar het adres op het vliegveld met onderweg nog een tankstation. Het is ongeveer een half uur rijden. Na het tanken is het weer een flinke puzzel om op de snelweg te komen. We blijven maar verkeerd rijden. En dan de weg zien te vinden op het vliegveld. Wat een doolhof dat vliegveld. Het omwisselen gaat eigenlijk heel erg snel. We krijgen een nummer van een parkeerplaats waar de vervangende auto moet staan (en we moeten denken aan Plains, trains and automobiles) en daar staat een veel grotere auto dan we inleverden. Een Ford explorer. Wat een tractor zeg. Even puzzelen hoe we de achterste bank (er zijn twee achterbanken) in kunnen klappen en dan kiezen in welk hoekje we onze bagage zullen leggen. Dan kunnen we nu (het is inmiddels 14 uur) toch eindelijk op weg naar San Diego. Onderweg hebben we doorlopend file. Als we er bijna zijn rijden we ook nog verschillende keren verkeerd. Eenmaal bij het resort aangekomen checken we in en krijgen we aan de hand van een plattegrond uitgelegd waar onze kamer is. Buiten vraagt een medewerker of hij ons moet helpen met het vinden van de kamer. Nee hoor, zeggen wij heel optimistisch. Maar kennelijk wist die man hoe beroerd de uitleg van zijn collega achter de balie was want zelfs hier presteren we het om compleet verkeerd te rijden. We zijn zelfs het resort al weer uit. Hoezo tweede rechts. Er is helemaal geen tweede weg rechts. En de nummers van de kamers worden ook niet overal weergegeven. Om 17 uur zijn we eindelijk op onze kamer. Even kijken op internet waar we wat kunnen eten. Hm, op 10 minuten rijden zit een grill-restaurant. Dat is vast lekker. Eenmaal daar vind ik onszelf erg oud want we storen ons enorm aan de keiharde muziek. We kunnen amper horen wat de serveerster zegt. Op straat is het heel druk met feestende tieners met harde muziek. Motoren die zoveel kabaal maken dat auto-alarmen af gaan. En mensen in badkleding op straat waarbij wij ons afvragen: is er nou niemand die zoveel van je houdt om te zeggen dat je er beter nog een kledingstuk overheen kunt dragen... Snel weg hier. Terug op de kamer besluiten we nog een klein rondje te wandelen om de ondergaande zon te zien. Een heel mooi gezicht! Als we bijna terug bij de kamer zijn lopen we langs 1 van de zwembaden. Daar zijn ze net begonnen met het afspelen van de Disney-film Moana. Die willen we nog wel een keer zien. Heerlijk zo buiten met op de achtergrond een vuurtje. 

Het liep dan niet zoals we bedacht hadden, uiteindelijk was het toch best een leuke dag. Morgen staat er een hele lange rit op het programma. Dan rijden we helemaal naar Tucson.