dag 15 t/m 17 The Outback

Maandag

Zoals gezegd moeten we om 6 uur klaar staan voor ons kampeeravontuur. We ontbijten van onze gekochte spulletjes en gaan dan met alle spullen naar de receptie. De koffers gaan in de opslag, we checken uit en wachten samen met nog verschillende andere mensen buiten voor het hotel op onze gids. Al gauw merken we dat de mensen die wachten niet allemaal met dezelfde tour operator het park in gaan. Wij gaan met Way Outback in een (volgens de beschrijving) 4WD voertuig. Sommige mensen worden met touringcars opgehaald. En dan komt ons voertuig de straat in! Het ziet er geweldig uit! De voorkant is een soort vrachtwagencabine. Daarachter zit een gedeelte voor de passagiers. Met een trappetje gaan we naar binnen. De gids, Danny, ziet er ruig uit met zijn halve baard, piercings, tattoos en paardenstaart. Ons koffertje gaat achterin en de rugtassen houden we bij ons. In de bus zitten al 3 dames: een Duitse moeder en dochter en een Francaise. We gaan zitten maar merken al snel dat een van de stoelen niet rechtop wil blijven staan. Bij de eerstvolgende stop schuiven we een rij naar achteren. Als we bedenken dat het ook niet prettig is om continu een rugleuning op je knie te hebben gaan we nog een rij naar achteren. Later horen we dat de auto helemaal vol zal zijn: alle 21 plekken zullen bezet zijn. Even snel tellen merken we op dat er dus ook twee mensen bij de gids voorin gaan zitten. Gaaf! Maar wij zitten al achterin. We rijden uren door het red centre van Australië met ongeveer ieder uur een stop om even de benen te strekken, naar de wc te gaan of een snackje te kopen. Onderweg attendeert Danny ons op een Dingo! We zien hem weg rennen. Later stoppen we bij 'the centre of the centre'. Dit is het midden van Australië en gelegen bij een tankstation en parkeerterrein. Op het parkeerterrein staan 'road trains': grote vrachtwagens langer dan 50 meter. Indrukwekkend! En een wens van Eric om deze in het echt te zien.

Tegen lunchtijd arriveren we bij het kampeerterrein voor vanavond. Danny laat ons hier achter in de goede handen van Steve, die vanavond voor ons gaat koken. Zelf gaat Danny naar het vliegveld om de rest van de groep op te halen. Wij eten brood met beleg, sla, geraspte kaas. Het smaakt goed! We vragen ons alleen af waar we straks in de auto zitten, als het nieuwe deel van de groep is opgehaald. Ze arriveren als we klaar zijn met eten en we maken vluchtig kennis.

Danny houdt een kort praatje. Als hij begint te praten, blijven sommige mensen met elkaar praten. Dat drukt hij direct de kop in met de uitleg: ik moet jullie de komende drie dagen veilig houden dus als ik wat vertel dan luister je. Jullie weten het vast wel: alles in Australië probeert je te doden en ik moet voorkomen dat dat tijdens deze drie dagen gebeurt.

Dan stappen we allemaal weer in en zie ik dat alle plaatsen bezet zijn met tassen. Ik ga er weer uit en zeg dat wij dan voorin gaan (als kennelijk iedereen graag achterin zit). Het is even uitvogelen hoe we voorin komen met een wielkas tot schouderhoogte maar het lukt en het zicht is natuurlijk fenomenaal! We voelen ons zeer bevoorrecht.

Ons eerste uitstapje is naar Uluru (ook wel bekend als Ayers Rock). We bezoeken een cultureel centrum waar we niet mogen filmen of fotograferen. Dit gebied is teruggegeven aan de oorspronkelijke bevolking: de Anangu. Nadat we een kijkje hebben genomen in het centrum rijden we nog dichter naar Uluru. Het is inmiddels zo dichtbij dat het niet meer in het enorme voorruit van de truck past! Voordat we uitstappen geeft Danny nog wat uitleg: de dodelijkste slangen en spinnen van de wereld leven in Australië maar tijdens de wandeling die we gaan maken is het grootste gevaar waar we aan worden blootgesteld uitdroging. We moeten goed blijven drinken. Hij ondersteunt zijn verhaal met levendige voorbeelden. Zodra we ook maar iets van uitdrogingsverschijnselen bij onszelf bemerken moeten we hem dat laten weten. Goed drinken houdt in: een liter water per uur.

Buiten in de zon is het heet. Een Anangu vrouw gaat ons (middels een tolk) het een en ander vertellen over Uluru en de bevolking. Daarna wandelen we een stuk langs de voet van Uluru. Ik merk dat we hier anders zweten dan wanneer het thuis warm is. Dan voel je het van je kop en lijf gutsen. Hier gaat het ongemerkt. Voel je aan je romp, blijkt ie nat te zijn.

De wandeling is schitterend. Uluru is roestkleurig en steekt prachtig af tegen de blauwe lucht. Tijdens het wandelen raken we met verschillende mensen aan de praat. Erg gezellig.

Voordat we gaan eten gaan we naar de zonsondergang kijken. Terwijl wij rondlopen op het viewpoint, zet Danny glazen met schuimwijn klaar en een hartig snackje. Tegen half 7 zal de zon ongeveer ondergaan. Dat levert mooie plaatjes op. Een half uur later is de zon weg en rijden we terug naar het kamp waar Steve het eten heeft klaargemaakt: pasta met bolognesesaus en groente. Buiten is de tafel sfeervol gedekt met kaarsen en brandt het kampvuur. Zo sfeervol! We zoeken allemaal een tent uit om vannacht in te slapen en Danny vertelt ons hoe vroeg we de volgende ochtend op staan: 4 uur. Douchen is geen tijd voor want 5:15 moeten we vertrekken om de zonsopkomst te zien. Dus douchen moet vanavond. Ook legt hij uit dat hij zelf zijn nachtrust heel hard nodig heeft. Alle drie de dagen zal hij zo'n 500 km rijden of meer. Wij kunnen dan bijslapen maar hij moet uiteraard wakker blijven. Daarom wil hij 's nachts alleen gewekt worden voor een noodgeval. Een noodgeval is: iemand gaat dood. Is iemand al dood, dan kan hij niets meer doen en moeten we hem laten slapen. Dan handelt hij alles de volgende dag af. Hahaha! Dit uiteraard om te benadrukken hoe belangrijk het is dat hij goed slaapt. Mochten we hem toch wakker maken voor iets stoms als: waar is de wc, zal hij je waarschijnlijk helemaal verrot schelden, je de weg wijzen en de volgende dag zijn excuus aanbieden. We gaan het niet uitproberen. Gelukkig weet Eric de weg naar de toiletgebouwen want het is best een eindje. De handdoeken die we van de organisatie krijgen zijn wat klein (eigenlijk gewoon een microvezel doekje formaat aanrechtdoekje) dus we zijn erg blij dat we zelf handdoeken hebben meegenomen. We douchen en gaan vroeg naar bed. Het wordt tenslotte opnieuw een korte nacht. We slapen voor het eerst in een tent al lijkt het meer op een klein huisje. De zijkanten zijn van tentzeil, kunnen helemaal open en zijn voorzien van horren. We liggen nog niet of vanuit een andere tent klinkt doordringend gesnurk. En niet van maar 1 persoon.

Dinsdag

Ik ben nog voor de wekker gaat wakker en kijk alvast naar buiten. Het is echt donker buiten! Samen lopen we naar het toiletgebouw als we de Francaise tegenkomen. Ze vraagt of ze mee kan lopen omdat ze niet zeker weet of ze de weg zal vinden. Tuurlijk! Loop gezellig mee. Ondertussen kijken we ook goed naar boven naar de schitterende sterrenhemel. We zien zelfs een stuk Melkweg! Daar hadden we al op gehoopt. Zo anders dan thuis.

Het ontbijt bestaat uit koffie en cereals met melk. Het smaakt goed! Om 5:15 uur vertrekken we naar het viewpoint waar we de zonsopkomst mooi kunnen zien. De lucht krijgt mooie kleuren! En het is kouder dan we hadden verwacht. Ook dan Danny had verwacht. Het hoort 20 graden te zijn maar het is iets van 12.

De volgende stop is Kata Tjuta (wat Many Heads betekent). Hier gaan we een wandeling maken die is geclassificeerd als moderate/difficult. Het is af en toe steil en heeft wat losliggende stenen. Ook nu is het weer schitterend. Iets voorbij de helft van de wandeling (een heen en weer wandeling overigens) komen we bij een steil schuin stuk. Ik weet niet of ik dit durf. En als ik wel naar boven durf, weet ik niet of ik weer naar beneden durf. Ik probeer een stukje en besluit dat ik hier blijf wachten tot de groep weer terug komt. Een andere vrouw doet hetzelfde. Terwijl we lekker in de schaduw zitten, komen verschillende vogels heel dichtbij ons! Het duurt best even voor de groep weer terug is. Daarna lopen we met z'n allen terug naar het beginpunt en gaan we weer op pad. Op naar een plek om te lunchen. Dit keer gaan we BBQ-en! Een paar mannen zorgen voor het bakken van het vlees terwijl anderen in een tent van horrengaas de groenten snijden en brood roosteren. Het smaakt allemaal weer voortreffelijk! Na afloop wassen we af en ruimen alles weer op. We gaan nog langs een viewpoint waar vandaan we Atilla kunnen zien. En dan gaan we naar ons volgende kamp voor de komende nacht. Hier worden we opgewacht door Blue, onze kok voor vanavond. Het kampvuur wordt aangemaakt en verschillende mensen helpen in de keuken. Ik vraag of ik ook wat kan doen en na aandringen mag ik de 'damper' maken. Een brooddeeg. Als het deeg eenmaal goed is, gaat het in een pan en wordt het gevuld met geraspte kaas, afgedekt met een deksel en op het kampvuur. In de tussentijd kunnen we gaan douchen. We hebben voor komende nacht bijzondere douches en wc's: in de buitenlucht en zonder deur maar met uitzicht op de mooie natuur! Heel bijzonder.

Het eten smaakt heerlijk. Danny gaat vroeg naar bed en Blue speelt gitaar bij het kampvuur. We zingen liedjes met alle verschillende nationaliteiten. O.a. Vader Jacob in canon in vier verschillende talen: Nederlands, Deens, Zwitsers en Frans. Erg leuk.

We gaan naar bed en wij besluiten een uur eerder op te gaan om van de sterrenhemel te genieten. Het is de moeite waard!

Woensdag

Ook vandaag gaan we vroeg op pad: 5:30 uur. We gaan namelijk de Kings Creek Rim walk doen. Het laatste stuk daarvan loop je vol in de zon. Je moet zorgen dat je daar voor 11 uur weer weg bent. Danny geeft uitleg over het verschil tussen een gorge en een canyon en dat de grand canyon in Amerika eigenlijk grand gorge moet heten omdat een gorge is uitgesleten door een rivier. Wij gaan vandaag langs en door de canyon wandelen. We beginnen met een behoorlijke klim: 150 meter omhoog. De uitzichten zijn weer fenomenaal!!! We genieten met volle teugen en zijn ruim voor 11 uur terug bij de parkeerplaats.

De lunch bestaat vandaag uit wraps belegd met vleeswaren, groenten, kaas en wat je verder maar wilt en vers fruit.

Verder bestaat de dag uit kilometers maken. Waarvan 100 km over een dirt road. Dat is behoorlijk hobbelen maar prima te doen. Het laatste stuk naar Alice Springs is asfalt en dan is het tijd om afscheid te nemen van de groep en van Danny.

We zijn weer een bijzondere ervaring rijker en ik heb me voor niets zenuwachtig gemaakt. Het was geweldig.