24 juni - Zion National Park

Het belooft vandaag een warme dag te worden dus we gaan voor een koele outfit: korte broeken en dri-fit T-shirts. Nu is het nog fris maar straks vast niet. Op de bushalte voor de shuttle van Springdale naar Zion treffen we Nederlanders die ongeveer hetzelfde rondje afleggen als wij hier in Amerika. Zij waren hiervoor ook in Bryce. Uit onze outfit maken ze op dat we pittige wandelplannen hebben. Zij verwachten een baby dus doen het rustiger aan. Met twee haltes gaan wij de bus alweer uit want daar is het restaurant waar we ontbijten met de vouchers uit het hotel. We kiezen allebei voor een heerlijk bord homemade granola met vers fruit. Zalig is het! En vast ook voedzaam. Na het ontbijt lopen we richting het National Park. Als we bijna bij een shuttle halte aankomen en de bus net arriveert versnellen we. Met de bus zijn we tenslotte sneller in het park!

Eenmaal in het park moeten we in de rij voor de shuttle. De rij is zo lang dat het een half uur duurt voor we in kunnen stappen. (Maar tijdens het wachten loopt een Ranger langs de rij om eventuele vragen over het park alvast te beantwoorden.) De rit in de bus is al een hele ervaring. Schreef ik gisteren nog dat dit park ons nog niet zo gegrepen heeft, nu wel. Wat een andere omgeving weer dan we tot nu toe hebben gezien. Een oase in de woestijn. In de bus zijn maar een paar raampjes open omdat het nog fris is. En volgens de chauffeur is het waar we heen gaan ook nog fris. Prima temperatuur om te wandelen.

Bij de halte The Grotto gaan we eruit want hier begint de wandeling naar Angel's Landing. Een wandeling die we voor we hier heen gingen al op internet hebben bekeken. Ik weet al dat ik het laatste stuk niet ga doen. Eric wil het proberen. Nog voor we uitstappen attendeert de chauffeur ons op de toiletten bij de halte: use it, you'll thank me for that. Eenmaal op pad loopt voor ons een groep Aziaten met lange broeken, lange mouwen, jasjes en stokken. Eric en ik hebben allebei kippenvel van de kou. We hebben toch niet weer de verkeerde kleding aan hè? Als we zien hoe het pad loopt (omhoog) weten we dat we de juiste keuze hebben gemaakt. Het pad ligt nu in de schaduw en is wel fris maar dat vinden we heerlijk nu we omhoog lopen. Dat is zo inspannend dat we het vanzelf heel erg warm gaan krijgen. En ook al is deze wandeling pittiger dan die we gisteren deden, dit gaat ons makkelijker af. Gewoon vanwege de temperatuur en de perfecte kleding. We stijgen echt heel snel en dat levert nu al mooie vergezichten op. En dan zijn we nog niet eens op het spannende deel (wat ik niet ga doen).

Eenmaal boven, voor het echt eng gaat worden, is een plateau met gelukkig veel schaduw. Hier hou ik het wel even uit. Ik maak nog een (aller?)laatste foto van Eric voor hij aan het laatste stuk begint. Tijdens het wachten komen steeds meer mensen boven. Ook een groep met twee ervaren begeleiders. Twee vrouwen van de groep (moeder en dochter, ik schat de moeder eind 70) zijn erg blij dat hier boven ook nog een toilet is. Maar uit een reactie 'don't get too excited' maak ik op dat het niet echt een feest is om daar naartoe te gaan. De meesten komen ook walgend terug. Volgens 1 bezoeker is het toilet zeker wel een keer schoongemaakt ergens in de afgelopen vijf jaar. En in gedachte bedank ik de buschauffeur dat ik beneden al naar het toilet ging, met gewoon stromend water.

Dit is een halve mijl heen en een halve mijl terug. Een route die amper een pad te noemen is. Klimmen en klauteren, grote stappen waarbij je beide handen en voeten nodig hebt. Op de echt enge stukken hangt een ketting waar je je aan vast moet houden of aan op moet trekken. Het uitzicht schijnt geweldig te zijn. Jammer dat ik het niet durf maar ik heb geen spijt. Waar ik zit krioelt het van de chipmunks. Ze zijn echt totaal niet bang en lopen onder mijn benen door.

Na meer dan een uur is Eric weer terug en zegt hij dat het goed was dat ik niet ben gegaan. Ik had het niet leuk gevonden. Zo, dan kunnen we nu dat hele stuk weer naar beneden gaan. Inmiddels ligt dat pad niet meer in de schaduw dus we hebben het allemaal heel goed gepland zo. Naar beneden in de zon is al heet. Naar boven is natuurlijk vreselijk.

Beneden stappen we weer in de shuttle bus om door te gaan naar de laatste halte in het park: Temple of Sinawava. Daar is een simpele wandeling: Riverside Walk. Daar vandaan kun je door naar een andere wandeling: The Narrows. Die gaan we niet doen. Je moet dan door het water van de Virgin river lopen en we zagen bij het Visitor Center al dat het water 9 graden is. Mij te koud. En we hebben ook geen speciale schoenen gehuurd hiervoor. 

De Riverside Walk is ook mooi. Het is alleen goed te merken dat deze Easy is. Het is vreselijk druk.

In het Visitor Center koopt Eric een patch voor op zijn rugzak met de tekst: I hiked Angel's Landing.

We willen eigenlijk nog naar een ander deel van het park waar de shuttle niet komt maar waar je met eigen vervoer heen kunt maar eenmaal terug in het hotel is het ook wel fijn om even te relaxen. Eric gaat nog even zwemmen en ik begin aan het verslag.